Szacuje się, że w Polsce na dyspraksję choruje ok. 6% dzieci. Zdrowe osoby posiadają praksję, czyli zdolność wykonywania ruchów celowych – korzystamy z niej codziennie, gdy chcemy wykonać jakąś czynność, np. sięgnąć po jedzenie lub złożyć ubranie. Z kolei dyspraksja jest przeciwnością praksji.

Co to jest dyspraksja?

Syndrom niezdarnego dziecka, czyli tzw. dyspraksja dotyka wiele dzieci w okresie dorastania. Jest ogromną trudnością w wykonywaniu ruchów, a także podczas uczenia się. Schorzenie to może mieć związek z niewłaściwą pracą neuronów, uszkodzeniem ośrodka nerwowego czy nieprawidłowym działaniem lewej półkuli mózgu naszego dziecka.

Objawy dysprakcji

Objawy tej choroby pojawiają się wraz ze stopniowym dorastaniem dziecka. Dyspraksja może zacząć objawiać się bardzo wcześnie, a mianowicie wtedy, gdy nasza “pociecha” jeszcze nie jest w wieku przedszkolnym. Do takich wczesnych objawów należą m.in.:

• brak reakcji na swoje imię oraz otoczenie.
• trudności lub opóźnienie w raczkowaniu.
• trudności w nauce chodzenia.

Jeśli coś nas bardzo niepokoi powinniśmy udać się do specjalisty.

Objawy dyspraksji w wieku przedszkolnym oraz szkolnym:

• trudności w utrzymaniu równowagi.
• trudności w samodzielnym ubieraniu się.
• trudności w uprawianiu różnych sportów.
• zaburzenia dotyczące pisania oraz czytania.
• zaburzenia pamięci.
• nieradzenie sobie podczas samodzielnej kąpieli.
• problemy w życiu społecznym.
• trudności w opanowaniu emocji – tzw. wybuchy emocji.

Dyspraksja może także objawiać się w mowie naszego dziecka. Podczas mówienia jego słowa mogą być niezrozumiałe, ponieważ za mówienie również odpowiada mózg.

Diagnoza oraz leczenie dyspraksji

Diagnoza tej choroby należy do bardzo trudnych m.in. dlatego, że nie istnieją narzędzia, które stwierdziłyby to schorzenie. Rozpoznania dyspraksji może dokonać np. okulista, audiolog, neurolog czy pediatra. W jej stwierdzeniu na pewno pomoże wywiad grona osób, które mają długi lub codzienny kontakt z potencjalnie chorym dzieckiem. Mogą być to oczywiście rodzice, inni członkowie rodziny, nauczyciele, a nawet rówieśnicy w obecności swoich rodziców. 

Dyspraksja jest chorobą nieuleczalną, lecz regularna terapia pomoże zminimalizować jej objawy. Podczas tej terapii udział biorą logopeda, psycholog, fizjoterapeuta oraz co najważniejsze rodzice, którzy pokażą dziecku, że je wspierają i są wyrozumiali. Rehabilitacja polega na zadawaniu różnych ćwiczeń, często takich, które wymagają wykonywania kilku czynności jednocześnie typu: śpiewanie i tańczenie. Pomocne również będzie częste chodzenie na basen, aktywności fizyczne, a nawet spotkania naszego dziecka ze zwierzętami (np. końmi), które jak od dawna wiadomo, bardzo wspomagają takie terapie. Niezwykle ważne jest też, aby spróbować skontaktować się z innymi opiekunami, których dziecko ma podobny problem – taka rozmowa z pewnością pozytywnie wpłynie na nas oraz da nam “zastrzyk” przydatnych informacji na ten temat.

Jeśli dopilnujemy regularnego uczestnictwa naszego dziecka w terapii i będziemy je wspierać, na pewno będzie nam wdzięczne za pomoc.